Χατζημιχάλη, Αγγελική

(Αθήνα 1895 – 1965). Ελληνίδα λαογράφος, συγγραφέας και ζωγράφος. Υπήρξε πρωτεργάτης στην έρευνα της ελληνικής λαϊκής τέχνης. Γόνος της οικογένειας Κολυβά, έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης και αγωγής. Πολύ νωρίς έστρεψε το ενδιαφέρον της στην καλλιτεχνική παράδοση του ελληνικού λαού και αφοσιώθηκε στη μελέτη της ελληνικής λαϊκής τέχνης, την οποία υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής της. Καρπός των κοπιωδών ερευνών της στην ελληνική ύπαιθρο είναι τα πολυάριθμα συγγράμματά της, στα οποία πραγματεύεται τη λαϊκή τέχνη όλης σχεδόν της Ελλάδας. Από τα έργα της αναφέρονται ιδιαίτερα το εκτεταμένο άρθρο της περί ελληνικής λαϊκής τέχνης στον τόμο Ελλάς της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας Πυρσού (1934), το Λεύκωμα των ελληνικών ενδυμασιών του Μουσείου Μπενάκη (α’ τόμος 1946, β’ 1954) με δικά της κείμενα, οι μελέτες της για τη χρυσοκεντητική (Ραπτάδες, χρυσοράπτες και καποτάδες, 1960· Τα χρυσοκλαβαρικά, συρματέινα - συρμακέζικα κεντήματα, 1956), καθώς και ο ογκώδης τόμος Οι Σαρακατσαναίοι (1957). Για το εθνικό της έργο η X. τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη της Ευποιίας, το Αργυρό, Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και με άλλα βραβεία και διακρίσεις.